Δωρικό Αλφάβητο

(υπάρχει βίντεο)

Εύχομαι Αλφαβητώντας.  Η υπέρτατη προσευχή στον πρώτο των θεών Δία, σε παγκόσμια πρώτη απόδοση.

Διαχρονικά  η  απόδοση  του Ελληνικού αλφάβητου, δια της  Δωρικής Μακεδονικής φωνητικής των 27 γραμμάτων και των 37 φωνητικών αξιών.

 Χρονολογείται  περίπου το 5000 π.Χ.,  με την απαρχή της γραφής των Δωριέων Μακεδόνων  (σφραγίδα των Γιαννιτσών).                                        

Η προσευχή αυτή,  προς τον Δία, ήδη έχει μελοποιηθεί και σύντομα θα υπάρχει στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας αναρτημένη η μελοποίηση της.

Άλφα Α, α 1.

Βήτα Β, β 2.

Γάμα Γ, γ 3.

Δέλτα Δ, δ 4.

Έψιλον Ε, ε 5.

Δίγαμα F, F * 6.

Ζήτα Ζ, ζ 7.

Ήτα Η, η 8.

Θήτα Θ, θ 9.

Ιότα Ι, ι 10.

Κάπα Κ, κ 20.

Λάμδα Λ, λ 30.

Μι Μ, μ 40.

Νι Ν, ν 50.

Ξι Ξ, ξ 60.

Όμικρον Ο, ο 70.

Πι Π, π 80.

Κόππα Ϟ, Ϟ (ηχεί tch) 90.

Ρο Ρ, ρ 100.

Σίγμα Σ, σ 200.

Ταφ Τ, τ 300.

Ύψιλον Υ, υ 400.

Φι Φ, φ 500.

Χι Χ, χ 600.

Ψι Ψ, ψ 700.

Ωμέγα Ω, ω 800.

Σαμπί ϡ, ϡ (ηχεί ch) 900.

* : Το δίγαμα στις λέξεις που αφορούν τον ήλιο, ηχεί ημίφωνο (β), για τις λέξεις που αφορούν την επήρεια του Σείριου, ηχεί (ch)

Της Δωρικής αλφαβήτου κώδικες ενοιολόγησης.

Εύχομαι αλφαβητώντας.

Η ύψιστη ευχή των Δωριέων, προς τον Μέγιστο των Θεών Δία. Χρονολογείται από αρχής του Έλληνα Δωρικού λόγου.

Τα Ιερά Γράμματα της Δωρικής αλφαβήτου, προβολές αστρικών απεικονίσεων επί της Γης είναι.

Το Δωρικό αλφάβητο, ως κείμενο, καταγράφει την απόλυτη προσευχή, δια των είκοσι επτά (27) γραμμάτων του, προς τον πρώτο των Θεών Δία.

Μέσα από αυτό αναδεικνύεται, η πνευματική ανωτερότητα και η οξυδέρκεια του Έλληνα νου.

Παράθεση των φωνητικών αξιών της Δωρικής αλφαβήτου ως κώδικες .

Αλ φα, βη τα γα, μα δε ελ, τα έψει λ’ον, δη γα μαζοί, τα ήττα θει, τα ιότα κα πα Λαμ’, Δα μη νήξι, όμει Κρον, πείκω πά ρώσι ίγμα ταφί ψυ λ’ον, φη, χη, ψει, ω Μέγα σα μ’ ποι.

Αναγνωρίσαμε τους κώδικες, τους κατανοήσαμε, τους διαβάσαμε, αποδώσαμε τα νόημά τους στην νεοελληνική γλώσσα και τους προσεγγίσαμε φιλοσοφικά.

Οι κώδικες του Δωρικού αλφαβήτου σε έμμετρο λόγο.

Αλ φα, βη τα γα, μα δε ελ τα έψει λ’ον, δη γα μαζοί, τα ήττα θει, τα ιότα κα πα Λαμ’, Δα μη νήξι, όμει Κρον, πείκω πά ρώσι ίγμα ταφί ψυ λ’ον, φη, χη, ψει, ω Μέγα σα μ’ ποι.

Αρχαίο κείμενο

Αλ φα, βη τα γα, μα δε ελ τα έψει λ’ον, δη γα μαζοί, τα ήττα θει, τα ιότα κα πα Λαμ’, Δα μη νήξι, όμει Κρον, πείκω πά ρώσι ίγμα ταφί ψυ λ’ον, φη, χη, ψει, ω Μέγα σα μ’ ποι.

Νεοελληνική ερμηνεία κειμένου

Του ηλίου το φως, ναι να δίδει ζωή στη γη, ναι οι φωτοδέσμες αυτού να θερμαίνουν λίαν τα όντα επ’ αυτής, δεσμεύει τη γη ως οι μαστοί αυτής, τα ασθενέστερα κατακαίει, τα επίγεια αυτά και πόθος της Λάμιας, Δία αυτή μη κεντήσει, ορκίσου στον Κρόνο, και η αιγίδα δορά ενδυναμώνει κατά το πρέπον σε θαυμασμό εμβάλλουσα λίαν την ψυχή του όντος, να λέγει, να ενεργεί χοές, για να σε αγγίξει ελαφρώς, ω Μεγάλε Θεέ, ναι για το δικό σου σκοπό.

Γραμματική Ανάλυση

Αλ-άλιος-αέλιος, κατά το Δωρικόν, ηέλιος-ήλιος, κατά το Ιωνικόν. Ο αστέρας ήλιος-ο Θεός του φωτός, ως ήλιος, το Θείον φως.

Φα-φάος-φάεος-φως, η ακτινοβολία του αστέρος ηλίου, δια της οποίας τα πάντα επί της γης γίνονται ορατά αλλά και ταυτοχρόνως θερμαίνονται.

Βη-βιώ, υποτ. ενεστ. βω-βης-βη, ερμ. ζω, περνώ τη ζωή μου, πορίζομαι προς τον βίον, μ.τ.φ. γενώ ζωή εκ του μη όντος.

Τα γα, δοτ. ενικού, Δωρικά, γα, Ιωνότροπα γη, ερμ. η γη, ο αστέρας γη, η επιφάνεια του αστέρος γη, κατά την αντίληψη των εμβίων επί αυτής όντων.

Μα, μόριο, ορκιστικό, ευχετικό, αντιφατικό, ερμ. ναι, όμως.

Δε, επιθετικός σύνδεσμος, ερμ. και, αλλά, μεν, δε.

Ελ-σελ-σέλας, ερμ. το διαρκές ουράνιο φώς, οι ουράνιες φωτοδέσμες της υπεριώδους φωτοχυσίας, εξ αυτών η θέρμανση τη πλανήτη. Το αίτιο για την ανάπτυξη οργανισμών επί της γης.

Τα, αναφορική αντωνυμία, ος-η-ο, ερμην. αυτός ο περί ου ο λόγος, εκείνος που, ο οποίος.

Έψει-έψω, υποτ. ενεστ. Έψω-έψεις-έψει, ερμην. καθαρίζω με φωτιά, θερμαίνω, βράζω.

λ’ον-λα ον, λα, αχώριστο προσθετικό μόριο μετά επιτακτικής δυνάμεως, ερμ. λίαν, ον-μετοχή του ρ. ειμί, ερμην. αυτός που υπάρχει, που υφίσταται, το έμβιο ον άνθρωπος, κάθε έμβιο επί της γης κτήνος, το επί γης έμβιο.

Δη-δέω, υποτ. ενεστ. δέω-δέης-δέη-δη (συνηρημένα), μετά δοτικής, δεσμεύω, επιβάλλομαι σε κάποιον

γα, δοτ. ενικού Δωρικόν, γα-γας-γα-γαν-γα, Ιωνότροπα, ερμ. η γη, ο αστέρας γη, η επιφάνεια του αστέρος γη, κατά την αντίληψη των έμβιων επί αυτής όντων.

Μαζοί-μαζός (Δωρικά) ονομαστ. πληθ., Ιωνότροπα, μαστός, ερμην. ο μαστός της γυναίκας, το βυζί, ποιητικά, η θέρμη του φωτός ως ο μαστός, που τρέφει δια της θέρμης του όλα τα έμβια, χλωρίδα και πανίδα. Είναι κατανοητό χωρίς τη θέρμη του φωτός στον πλανήτη δεν θα υπήρχε ζωή.

Τα ήττα-ο ήττων, ονομ. πληθ. ήττων ή ήσσων, εκ του ρ. ηττάομαι, ηττάω, ερμην. μικρότερος, κατώτερος, ασθενέστερος, επί πράγματος, υποκείμενος, ενδίδων, υποχωρών εις τι, δούλος εις τι, ως επίρρημα, ολιγότερον.

Θει-θύω, ενεργ. ενεστ. θύω-θύεις-θύει, (συνηρημένα), θει, ερμην. θυσιάζω, θυμιατίζω, εν θυσία κατακαίω σφάγιο, μ.τ.φ. το φως ως εν δυνάμει φλόγα, κατακαίει δια της ηλίασης.

Τα, άρθρο ονομαστικής πληθυντικού.

Ιότα, μετοχή ενεστώτα ουδετέρου γένους του ρ. ειμί-ιών ή ων, ιούσα ή ούσα , ιόν ή όν, ερμην. υπάρχω, είμαι, διαρκώ, υπάρχω ως επίγειο ον.

Κα, τοπ. επίρρ. κα-κάτω, στον Ποντιακό λόγο το τοπικό επίρρημα, κάτω, εκφράζεται ως, κα, τα κάτω, τα επί της γης, τα επίγεια.

Πα, τελικός σύνδεσμος του Ποντιακού λόγου. Το (πα) έχει τη θέση στον λόγο ως επιτακτικό (και) στην εν λόγω πρόταση δίνει έμφαση στις διαθέσεις της λάμιας.

Λαμ’-Λάμια, το μυθώδες γυναικόμορφο τέρας που τρέφεται με ανθρώπινες σάρκες.

Δα, κλητική πτώση, Δωρική συναίρεση του Δαν-Ζαν-Δίας, Δωρικά, Ζαν, Ιωνικά, Ζην-Ζεύς, προσφώνηση του πρώτου τω θεών Δία.

Μη, αρνητικό μόριο που εμφαίνει βούληση και σκέψη για προσταγή, συμβουλή, απαγόρευση, αποτροπή, άρνηση.

Νύξι-νύξις, δοτ. ενικ. νύξις-εως, εκ του ρ. νύσσω, ερμ. κέντημα με οξύ όργανο, κέντηση, τρύπημα, κέντημα δράκου ή τέρατος στην καρωτίδα για πόση αίματος.

Όμει-ομόω, προστ. ενεστ. ομόω-όμνυμι-ομνύω, ερμην. ορκίζομαι, ενόρκως βεβαιώνω.

Κρον-Κρόνος, γιός του Ουρανού και της Γαίας, άνδρας της Ρέας και πατέρας του Δία, του Ποσειδώνα, του Άδη, της Ήρας, της Δήμητρας και της Εστίας. Βασίλευε στους ουρανούς έως ότου, υπό του Διός εξεγερθέντα εναντίον του τα τέκνα αυτού, στα τάρταρα αυτόν εξόρισαν. Βασίλευε στους ουρανούς την εποχή του χρυσού γένους. Εκ του ρ. κραίνω, ερμην. άρχω, εξασκώ εξουσία, βασιλεύω, ηγεμονεύω. Ο ηγεμόνας Θεός πριν εκπέσει, Κρόνος.

Πείκω-πέκω, δοτ. του ουσ. πείκος-πέκος, εκ του ρ. πείκω-πέκω-πεκτέω, ερμην. κείρω αιγοπρόβατο, κουρεύω ζώο. Πείκος-πέκος, προβιά-δορά αιγοπροβάτου μετά του ερίου, κώδιο, γενικώς δέρμα μ.τ.φ. και η αιγίδα δορά του Διός

Πα, τελικός σύνδεσμος του Ποντιακού λόγου. Το (πα) έχει τη θέση στον λόγο ως επιτακτικό (και) στην εν λόγω πρόταση δίνει έμφαση στην αιγίδα δορά.

Ρώσι-ρώσις, δοτ. του ουσ. ρώσις, εκ του ρ. ρώννυμι, ερμην. ενδυνάμωση, ενίσχυση, δυνάμωμα.

Ίγμα, ουσ. εκ του ικνέομαι-παρακ. ίγμαι, μετοχή, ιγμένος-η-ο, ερμην. είναι πρέπον, αρμόζει, κατά το πρέπον

Ταφί-ταφών, εκ του τέθηπα, παρακείμενος μετά σημασίας ενεστώτα, ερμην. μένω έκθαμβος, θαυμάζω, εις θαυμασμόν εμβάλλω, εκπλήττω.

Ψυ-ψυχή, ουσ. του Ποντιακού λόγου, ερμην. πνοή ζωής, πνεύμα ζωής, σημείο ζωής, τω εν τω ανθρώπω πνεύμα, η ψυχή του κάθε έμβιου όντος.

λ’ον-λα ον, λα, αχώριστο προσθετικό μόριο μετά επιτακτικής δυνάμεως, ερμ. λίαν. ον-μετοχή του ρ. ειμί, ων-ούσα-ον, ερμην. αυτός που υπάρχει, που υφίσταται, το έμβιο ον άνθρωπος, κάθε έμβιο επί της γης κτήνος, το επί γης έμβιο.

Φη-φημί, υποτακτική ενεστώτα του ρ. φημί-φω-φης φη, ερμην. λέγω, φανερώνω, διαβεβαιώνω, ισχυρίζομαι, νομίζω, πιστεύω.

Χη-χέω, υποτακτική ενεστώτα του ρ. χέω-χω-χης-χη, ερμην. χύνω, ρέω, αναβλύζω, σκορπίζω, ενεργώ χοές προς τιμή Θεού.

Ψει-ψάω-ψω, Δωρικά, ψήω-ψω, Ιωνικά, τρίτο πρόσωπο ενεστώτα εν. αριθμού, ερμην. αγγίζω ελαφρά, τρίβω, αποστραγγίζω, λειαίνω, εξομαλύνω.

Ω Μέγα, επιφωνηματική κλητική του επίθ. Μέγας μετ’ άρθρου, ερμην. ω Μεγάλε Θεέ.

Σα-σος-ση-σον, πληθ. αριθ. της κτητικής αντωνυμίας του δευτέρου προσώπου, ερμην. δικός σου, δική σου, δικό σου.

Μ’-μα, ορκωτικό μόριο, ερμην, ναι, κατ’ απόκριση, ίσα ίσα, επί ισχυρής διαμαρτυρίας, άρνηση.

ποι-ποι, ερωτ. επιρρ. ερμην. που, προς ποιο μέρος προς τίνα σκοπό, εις τι μέρος, επί ποσού, έως πότε.

Φιλοσοφική προσέγγιση

Το μεγαλείο της σκέψης μορφώνει ανεξίτηλο λόγο. Η απαγγελία των γραμμάτων της αλφαβήτου, ο απόλυτος κώδικας των νοημάτων της κάθε νοήμονος θεοσεβούμενης ύπαρξης περί πάντων. Μια προσευχή στον ύψιστο των θεών Δία διακριτικά κρυμμένη.

Τυχερέ Ελληνόπαιδα, όσο αλφαβητώντας θα προσεύχεσαι, χωρίς να το γνωρίζεις, στον ύψιστο των προγονικών θεών σου, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.

Η προγονική σκιά θα σκεπάζει το είναι σου.

Πρόγονέ μου αλάνθαστε, την προσευχή σου έντεχνα σε κώδικα μετέτρεψες, διά των γραμμάτων του λόγου σου.

Διά θείων γραμμάτων, Θεοφώτιστος λόγος, ουράνιος συμπαντικός κώδικας, αναδεικνύει, την του θείου φωτός επήρεια επί της γέας, ακολουθεί η υποχρέωση του Θεού πρώτα προς τους θνητούς και έπονται οι των θνητών τελετουργίες προς δόξα Θεού.

Όταν ένας λαός, την προσευχή του στον ύψιστο θεό, αλφαβητάρι την έκανε, είναι καταδικασμένος στο διηνεκές να φωτίζει πνευματικά την οικουμένη άπασα.

Τα λόγια φτωχά, η γραφίδα νεκρή μπροστά στο προγονικό μου μεγαλείο.

Αθάνατοι πρόγονοί μου, υποκλίνομαι ταπεινά στο μεγαλείο της σκέψης σας.

Υποχρεούμαι, αντάξιος σας να γίνω, για να είμαι σε θέση να σηκώσω το φορτίο της παρακαταθήκης σας.