Σαρπηδών ο Μινωίτης

(υπάρχει βίντεο)

Ο Σαρπηδόνας ήταν γιός του Δία και της Ευρώπης, αδερφός των Μίνωα και Ραδάμανθυ.

Ανατράφηκε και μεγάλωσε στα ανάκτορα του Αστέριου, στην Κρήτη, μετά το γάμο της μητέρας του Ευρώπης με αυτόν.

Διεκδικώντας  το θρόνο του βασιλείου,  ήρθε σε ρήξη με τον αδερφό του Μίνωα .

Χάνει στις  δοκιμασίες, για την ανάδειξη του ικανότερου, από τον αδερφό του. Μετά από αυτό υποχρεούται να εγκαταλείψει την Κρήτη.

Συνοδευόμενος από τους πιστούς ακολούθους του εγκαταλείπει την πατρογονική γη και με τα πλοία του αναχώρησε για νέα πατρίδα. Εγκαθίσταται στη γη της Μικρασίας και χτίζει την πόλη Μίλητο,  σε ανάμνηση της Κρητικής Μίλατου.

Βασίλεψε χρονολογικά παράλληλα με τον αδερφό του Μίνωα, στη Μικρασία. 

 Επί των ημερών του διαδόθηκε στην ευρύτερη περιοχή  ο Μινωικός-Ελληνικός πολιτισμός και πέραν των ορίων του βασιλείου του.

Γνώστης της Κρόνιας Μαντικής τέχνης οργανώνει Ιερά μετά Μαντείων για τις λατρευτικές ανάγκες των υπηκόων του, σε όλη την επικράτειά του. Εκτός της επικρατείας του, Μαντεία προς τιμήν του ιδρύουν και οι Θράκες αποδεχόμενοι τη θεϊκή του καταγωγή. Στην  Αίγυπτο επικαλύπτει τη λατρεία του Σάραπη και λατρεύεται ως Θεός.

Γενεαλογικό  δέντρο Σαρπηδόνα

πρόλογος

Ευτυχισμένος είναι αυτός που το προγονικό του έθος, τα προγονικά του ήθη και έθιμα γνωρίζει. Έτσι αποφάνθηκε ο τελευταίος κορύβαντας <Σαννί>, λειτουργός του Απόλλωνα,  Ιωάννης στο όνομα, από την Αλεξάνδρεια της Ποντικής Θοανίας. Σήμερα Ισκεντερλί της Τόνιας, στην ενδοχώρα της Τραπεζούντας του γνωστού σε εμάς Πόντου. Την προσέγγιση της ζωής αυτού του μεγάλου ανδρός, που Σαρπηδόνας λέγεται, και την δράση του μέσα από αρχαία κείμενα και παραδόσεις της Μικρασίας καταθέτουμε.

Η κοινή παράδοση είναι στοιχείο καταμαρτύρησης της σύνδεσης των  κοινωνιών. Οι ίδιες διαχρονικά δοξασίες , εθνοφυλετική ολότητα καταμαρτυρούν. Γραπτοί αλλά και άγραφοι στην πλειονότητα τους οι Νόμοι, ορίζουν δράσεις και συμπεριφορές του συνόλου. Η προφορική παράδοση, το απόλυτο και κύριο εργαλείο μεταλαμπάδευσης ιστορίσεων του γένους. Απλουστευμένη μεταφορά γνώσης περί πολλών προγονικών επιτευγμάτων και δράσεων.

Η ιστορία των Ελλήνων πολυδαίδαλη, ίσως η πολυπλοκότερη πάντων, με πολύ βάθος χρόνου και με πολύ ενδιαφέρουσες  πολλές από τις πτυχές της. Τμήματα αυτής πολλοί λαοί έχουν δανειστεί, ενσωματώνοντάς τα και ως δικά τους, ειδικά στα θέματα λατρείας και τελετουργιών προς τους Θεούς.

Γενεαλογικό δέντρο

Το Δέντρο των Μινωιτών, μέσα από τα γραπτά κείμενα αλλά και τις παραδόσεις θα προσεγγίσουμε.

Ο κάθε ένας, ως Έλληνας, τους προγόνους του τιμά και το δέντρο της γενεάς του  γνωρίζει πάνω απ’ όλα. Αυτό διδάσκουν και οι προγονικές καταγραφές. Οι περισσότεροι δια του δέντρου της καταγωγής τους, τους γενάρχες τους με θεϊκή προέλευση από τα χρόνια του μύθου ιστορούν.

Δευκαλίωνας: Ο μόνος επιζήσας  του τελευταίου κατακλυσμού. Τον ιστορεί η των Ελλήνων Γραμματεία. Από τη ζεύξη του με την γυναίκα του Πύρρα, πολλά γεννηθήκαν παιδιά.

 Ένα εξ αυτών και ο Έλλην.  Ο Έλλην, μεταξύ των άλλων γέννησε και τον Δώρο. Οι εκ του Δώρου γεννηθέντες, ως <οι Δωριείς> καταχωρούνται στην προγονική μας παράδοση από τότε μέχρι και σήμερα.

Ένας από τα παιδιά του Δώρου, ο Τέκταμος.

Ο Τέκταμος  εγκαταλείπει <την απειροτάν γέαν>, την άπειρη στεριά  και καταπλέει προς τη μεγαλόνησο της πράσινης θάλασσας, την σημερινή Κρήτη.

Εγκαθίσταται σ’ αυτήν και οργανώνει το εν Κρήτη βασίλειο των Δωριέων.

Παίρνει για γυναίκα του την θυγατέρα ενός  αυτόχθονα βασιλιά που τον έλεγαν Κρηθέα.

Από τη ζεύξη αυτή γεννήθηκε ο διάδοχος του θρόνου, ο Αστέριος.

Μετά το θάνατο του πατέρα του τον διαδέχεται στο θρόνο. Ο Αστέριος αναδεικνύεται ως, ο πολύ δίκαιος και Θεοφοβούμενος βασιλιάς.

 Κατά τους χρόνους της βασιλείας του, ο πρώτος των Θεών Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο, απαγάγει την Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινικικής Τύρου και την μεταφέρει στο απομεμακρυσμένο και απόμερο <Ιδέον Άντρον>. Στο σπήλαιο όπου ανατράφηκε. Εκεί συνευρέθηκε με την Ευρώπη ερωτικά. Από αυτή τη συνεύρεση, γεννήθηκαν τρία παιδιά, ο Μίνωας, ο Σαρπηδόνας και ο Ραδάμανθυς.

Θέλοντας ο θεός να αποκαταστήσει την Ευρώπη, πάντρεψε αυτήν με τον Θεοφοβούμενο Αστέριο, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε αποκτήσει δικούς του απογόνους. Ο Αστέριος αποδέχεται τους γιούς της Ευρώπης, ως δικά του παιδιά και τα ανατρέφει ως βασιλόπαιδες  και κληρονόμους του βασιλείου του.

Δεν παρέδωσε όμως το δαχτυλίδι  διαδοχής σε κάποιον από τους τρείς γιούς του, ούτε όρισε κάποιον ως διάδοχό του.

Μετά το θάνατό του, ερίζουν για την διαδοχή οι δύο αδελφοί, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας. Ο Ραδάμανθυς, έχει ήδη παραιτηθεί της αξιώσεως για τη διαδοχή στο θρόνο.

Οι Ιεροφάντες ορίζουν άθλα που θα υπομείνουν οι διεκδικητές του θρόνου, για την ανάδειξη του ικανότερου στο αξίωμα του βασιλιά.

Ο Μίνωας κερδίζει στα άθλα τον Σαρπηδόνα και ανακηρύσσεται ως ο νέος  βασιλιάς,  Δωριεύς την καταγωγήν. Αναδεικνύεται ως ο ισχυρότερος βασιλιάς της Κράτης (γης των ισχυρών δια της γνώσεως,  Δωρικά), Κρήτης (Ιωνικά). Στα χρόνια της βασιλείας του, πλούτος και αίγλη πολλή υπήρξε στην επικράτειά του.

Παντρεύεται την Ιτώνη την κόρη του Λυκτία και από αυτή γεννά τον διάδοχό του, τον Λύκαστο.

Ο Λύκαστος μετά τη διαδοχή του στο θρόνο παντρεύεται την Ίδη, κόρη του μεγάλου Ιεροφάντη Κορύβαντα. Από την Ίδη γεννήθηκε ο Μίνωας ο Δεύτερος.

Ο Μίνωας ο Β΄ παντρεύεται την Πασιφάη κόρη του Ήλιου και αποκτούν τους, Δευκαλίωνα, Κατρέα, Ανδρόγεω και Αριάδνη, την γνωστή μας από το μύθο του Θησέα του Αθηναίου.  

Έργα και ημέρες του βασιλιά Σαρπηδόνα

Ο ηττημένος στα άθλα Σαρπηδόνας επιβιβάζεται στα πλοία του. Αποχωρεί από το βασίλειο  ως εξόριστος, αυτός με τους ακολούθους του. Κατέπλευσαν  προς  γνωστή από παλιά  σε αυτούς γη προς ανατολάς. Σήμερα τη γη αυτή τη γνωρίζουμε ως Μικρασία. Τον ακολουθεί σε όλα του τα βήματα πάντα ο εξάδερφος του, πιστός φίλος και σύντροφος, ο Γλαύκος.

Στη  γη των Μιλύων, που Μιλυάδα ονομαζόταν, εγκαταστάθηκαν και οικοδόμησαν πόλη.

Την ονόμασαν Ιωνικά  Μίλητο, σε ανάμνηση της εν Κρήτη Δωρικής Μίλατου.

Η Μιλυάδα, είναι η γη  των μετέπειτα Λυκίων.

Οι Μίλυες καλούνται κατά το προσωνύμιο Σόλυμοι. Είναι ισχυροί και επιβάλλονται ως αποικιστές στη γη των Φιλισταίων. Ως μέτοικοι εκεί αργότερα ιδρύουν πόλη που την ονομάζουν Σόλυμα, εις ανάμνηση του προσωνυμίου τους. Είναι η γνωστή μέχρι σήμερα  πόλη των Εβραίων πλέον, μετά την εγκατάσταση των ιερών τους σε αυτή, μετονομασμένη σε Ιεροσόλυμα.   

Τον βασιλεύοντα στην Μίλητο Σαρπηδόνα, αποδέχονται οι Λυκίοι, για  τη δικαιοσύνη του και τις ικανότητές του και ανακηρύσσουν αυτόν βασιλιά τους. Είναι η πρώτη διεύρυνση του Βασιλείου του.

Σπέρμα από την Κρήτη, οι Τερμίλες, που κατοικούν στην Καρία και αυτοί τον Σαρπηδόνα αποδεχόμενοι, συνενώνονται μετ’ αυτού σε ένα βασίλειο μαζί με τους Κύλικες.  Η γη των συνενωθέντων   μικρών βασιλείων σε ένα, αποκαλείται πλέον   Σαρπηδονία.

Εδραιωμένος ως ικανός ηγήτορας και βασιλιάς ο Σαρπηδόνας στη Σαρπηδονία, λαμβάνει ένα μήνυμα από τον αδερφό του Μίνωα, για συμπαράσταση και βοήθεια. Προσπερνώντας τον θυμό και τον πόνο του εκδιωγμού, ο Σαρπηδόνας συμπαρίσταται στον αδερφό του.

Για τη μεγαλοκαρδία του αυτή ο πατέρας Δίας, επειδή βοήθησε τον διώκτη του αδερφό του Μίνωα, του επέτρεψε να ζητήσει μία χάρη και αυτός θα την υλοποιήσει. Ο Σαρπηδόνας του ζήτησε να έχει μακροζωία τριών γενναίων. Να ζήσει χρόνο όσο τρεις γενιές. Ο Δίας το αποδέχτηκε και του χάρισε μακροημέρευση.

 Έχει πολύ χρόνο πλέον να οργανώσει το βασίλειό του. Διδάσκει πέραν της μεταλλουργίας, ως <Χετταίεις ετεός>, την δύναμη της ταλάντωσης στους μαχητές του βασιλείου του, αλλά και στους γιατρούς της επικράτειάς του.

Δι’ αυτής οι μαχητές σαλπίζοντας μόνο, έχουν τη δυνατότητα να γκρεμίζουν τείχη πόλεων , όπως για παράδειγμα της Ιεριχούς.

Η μουσική ταλάντωση εναρμονισμένη κατά τον κραδασμό της καρδίας, ως συμπαντική δόνηση  ενεργοποιεί τα  ενεργειακά πεδία του ανθρωπίνου σώματος, επανασυντονίζει αυτά  εν μέσω ρεόντων υδάτων και αυτοΐαση του σώματος επιτυγχάνει.  

Αυτή τη γνώση θα την συναντήσουμε αργότερα στα Ασκληπιεία της Ιωνίας ως μέθοδο ίασης και καθαρμού του σώματος δια της μουσικής εν μέσω ρεόντων υδάτων.

Μετά τους Λυκίους, τους Κάρες, τους Τερμίλες, τους Κύλικες και οι Φρύγες τον αποδέχονται ως βασιλιά τους, όχι για το χρυσάφι που τους χάρισε, αλλά για τα επιτεύγματά του. Ο λαός του βασιλείου του μειγνύεται με τους αυτόχθονες Χάττι και το βασίλειό του διευρύνεται σχεδόν σε όλη τη Μικρασιατική χερσόνησο και ανατολικά πέραν αυτής, στη γη της σημερινής Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και Ιορδανίας.

Συνοδευόμενος και από Ιερουργούς Κορύβαντες  κατά τη φυγή του, μεταλαμπαδεύει στη γη του βασιλείου του, τις πατρογονικές τελετουργίες. Ο ίδιος κατέχει την Κρόνια μαντική τέχνη.

Στις Ποντικές Άλπεις, στη γη των μετέπειτα καλουμένων <Σαννί> όπου κοινόβια ανδρών λατρευτών οργανώνονται, κάτι ανάλογο σαν τα σημερινά Μοναστήρια, λατρεύεται ως Θεός, πριν ακόμα και από τη λατρεία του Απόλλωνα.

Οι Ιερουργοί Σαννί που και Τερβήσιοι καλούνται  πάντα κατά τις εορτές τους, πέραν των γυμναστικών άθλων και μουσικούς αγώνες ενεργούν κατά το πατροπαράδοτο Μινωικό έθος, να ενθυμούνται οι λατρευτές ότι ως Χετταίεις ετεοί ήρθαν στη Μικρασία και ως Χετταίεις ετεοί υπάρχουν και τελετουργούν.

Καταγράφοντες στα ιερά τους συγγράμματα τον κώδικα του ονόματος αυτού του πολύ σημαντικού ηγήτορα.     <Σ-άρπη-δων> <Ως άρπη δονεί>. (Αυτός που σαν άρπα, ηχητική ταλάντωση παράγει). Είναι αυτός που δίδαξε και στους Ιερουργούς του, ως Χετταίεις ετεός, την προσωπική του γνώση περί της ταλάντωσης του θείου φωτός και της μουσικής αρμονίας τους σύμπαντος.

 Η φήμη του ως χριστού ηγήτορα ξεπερνάει τα όρια της επικράτειάς του. Την Κρόνια Μαντική τέχνη κατέχει και στα ιερά της επικράτειας του την αναδεικνύει. Είναι και αυτό μία από τις αιτίες  που στη γη των Θρακών λατρεύεται ως θεός. Το ιερό του μετά μαντείου,  πλησίον των υδάτων, σε ένα ακρωτήριο της Θρακικής γης. Το αποκαλούν Σαρπηδόνιον ή Σαρπηδόνιος Πέτρα.

Και στην Αίγυπτο όμως η φήμη του επικαλύπτει και απορροφά τη λατρεία του Σάραπη και λατρεύεται από τους Αιγύπτιους Ιερουργούς ως ισχυρός θεός μέχρι την εποχή των Ρωμαίων.

Στη γη των Φιλισταίων καταμαρτυρείται ως ο <μέγας ιατρός> που δια της μουσικής ταλάντωσης θεραπεύει. Ο κώδικας των Φιλισταίων <ο την σάρκα απηδών>, (αυτός που επανακινεί τους απονεκρωμένους μυς). Εξ ου και ο απηδεινωτής των καρδιολόγων σήμερα.

Στις υποκαυκάσιες κτήσεις του, τη γη των λυκανθρώπων προσάρτησε στο βασίλειό του και εκ δευτέρου μετά τον Θείο Ηρακλή, το εναπομείναν υπόλειμμα του  κέρκους-ουράς αυτών ξανά έκοψε και σε κοινωνία μετά των ανθρώπων αυτούς συμπεριέλαβε. Μία παράδοση των Σαννί αυτό διασώζει. Από αυτούς στην Αίγυπτο, ως δώρα προς τους Φαραώ ικανό αριθμό για υπηρέτες έστειλε και μάγους. Τους κυνοκέφαλους αυτούς απεικονιζόμενους στα χαράγματα των Αιγυπτίων συναντάμε σήμερα.

Ευφυής, πολυγνώστης, πολυπράγμων, ακριβοδίκαιος και τιμητής των πατρώων θεών ο Σαρπηδόνας, θεοποιείται σε όλο το βασίλειό του. Ιερά κτίστηκαν για χάρη του, ακόμα και μαντεία, όπως το ιερό της Κυλικίας το αποκαλούμενο <Μαντείον του Σαρπηδόνιου Απόλλωνος>. Σύμβολο του Ιερού, η δρεπάνη, που και άρπη καλείται, μετά του πελέκεως, έμβλημα ισχύος και αρχή ανακατατάξεων. Από τότε ίσως ο θυμόσοφος λαός ,μας για τους ηθικώς εξωκείλαντες αναφωνεί, <τεκούρι και δρεπάνι τους χρειάζεται>.

Τον Σαρπηδόνα διαδέχεται στο θρόνο ο γιός του Εύανδρος

<Όλβιος εστί, ο τον προγονικόν μύθον γνώναι>.

Ευτυχισμένος είναι αυτός που το προγονικό του έθος, τα προγονικά του ήθη και έθιμα γνωρίζει.