ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ

Η πολύχρονη έρευνα μου με την ιστορία και τις γραφές της καθ’ ημάς Ανατολής, ως καταστάλαγμα παραδίδει στο ευρύ κοινό τις εργασίες μου.

Με κλειδί τον Προγονικό Λόγο, την Ποντιακή διάλεκτο και τη Δωρική Μακεδονική ντοπιολαλιά, πέτυχα να προσεγγίσω κάθε προγονικό κείμενο, σπάζοντας τους κώδικες φωνητικής του, να το ερμηνεύσω, να το αποδώσω στη νεοελληνική και να καταστήσω δι’ αυτού, το μύθο σε ιστορική αλήθεια.

Η οικογένεια ως κύτταρο της κοινωνίας, μεταλαμπαδεύει στα μέλη της τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και γενικά τις παραδόσεις του γένους και συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Αυτό συνέβη και στη δική μου προσωπική περίπτωση.

Από τότε που μπορώ να λέω ότι θυμάμαι, μνήμες, δεν έχω από μικρό παιδί, να με νανούριζαν με παραμύθια που όμορφο έχουνε τέλος, αλλά με ιστορίες πόνου, βασανισμών και θανατώσεων. Ο αιματοβαμμένος Πόντος και το χρονικό του ξεριζωμού, είναι αυτό που ρίζωσε βαθιά μεσ’ στην ψυχή μου, από τα λόγια της γιαγιάς Ανατολής, του παππού μου Γιάννη και του Πατέρα μου Θεόφιλου.

Όσους δεν πρόλαβε ν’ αποτελειώσει το βόλι του Τούρκου και κατάφεραν να περάσουν στην Κριμαία τους έλαχε να ζήσουν κάτι ακόμα, των Μπολσεβίκων την αγριότητα με τις εκτοπίσεις στα βάθη της Ασίας. Εκεί ο χαλασμός βρήκε τον Κύρη μου στα τρεισήμισι του χρόνια.

Με ξεκληρισμένη όλη του πλέον την οικογένεια, ανασκουμπώθηκε, φορτώθηκε αυτά που μπορούσε να κουβαλήσει και ξεκίνησε το μεγάλο του ξεριζωμού ταξίδι προς την Μητέρα Πατρίδα.

Σαρκάζω βέβαια, τι θα μπορούσε ένα νήπιο να μεταφέρει και από ποιους και από τι να προστατευτεί;

Ο Θεός, η Παναγία και δεν ξέρω πόσα τάγματα Αγγέλων μου έλεγε, με φρόντιζαν μέσα από ενέργειες ξένων ανθρώπων που όλοι μονολογούσαν << αούτο το μωρόν κι θα αφείνουματο να χάτε αδακές, θα τσιακανίζουματο μετ’ εμάς όσον θα ζούμε>>.

<<Αυτό το μωρό δεν θα το αφήσουμε να χαθεί σε αυτά εδώ τα μέρη, θα το σβαρνίζουμε με εμάς όσο θα ζούμε>>.

Αυτά τα λόγια και το αίμα των νεκρών προγόνων μου με πάθιαζαν. Μέσα από τις ιστορίσεις που άκουσα έχω περιδιαβεί όλον τον Πόντο. Τον ξέρω σπιθαμή προς σπιθαμή, ξέρω σε ποιό ξέφωτο αλλά και σε ποια χαράδρα συνάντησαν οι δικοί μου τον θάνατο από το βόλι του Τούρκου.

Από την εφηβεία μου, καταγράφω αιματοβαμμένα γεγονότα. Ο Πόντος κυριαρχεί στα συναισθήματά μου, ψάχνω την ιστορία μου μέχρι τα πολύ μακρινά χρόνια του μύθου.

Μελετώ την ιδιόμορφη λαλιά μου και καμαρώνω πότε πότε γι’ αυτήν, όταν πλέον μαθητής Γυμνασίου συναντώ στα αρχαία Ελληνικά που διδάσκομαι πάμπολλες αρχαΐζουσες λέξεις του Ποντιακού λόγου.

Κάποια στιγμή αρχίζω συστηματικά να ψάχνω για τον Ποντιακό λόγο.

Από τον Ακαδημαϊκό, Εμμανουήλ Κριαρά, χαρακτηρίζεται ως μία Ελληνική διάλεκτος.

Είναι η <<τοπική μορφή γλώσσας, με σημαντικές, φωνολογικές, μορφολογικές, λεξιλογικές και συντακτικές αποκλίσεις από την κοινή του συνόλου γλώσσα και αρκετά αρχαιότροπος>>.

Από πού κατάγεται όμως και πως ξεκίνησε η διαμόρφωση της μέχρι να φθάσει στην σημερινή της μορφή, ερωτώ.

Η κ. Αρχοντούλα Κωσταντινίδου, φιλόλογος αποφαίνεται:

<<Η καταγωγή της Ποντιακής διαλέκτου από την Ιωνική διάλεκτο της Αρχαίας Ελληνικής είναι γνωστή και αναμφισβήτητη, γεγονός το οποίο θεμελιώνεται όχι μόνο ιστορικά αλλά και γλωσσολογικά. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η Ποντιακή διάλεκτος συντηρεί απλώς λεκτικά λείψανα της Ιωνικής, αλλά ότι συνδέεται ποικιλοτρόπως με την Αρχαία Ελληνική, όπως αποδεικνύεται από τις πολλές εκφάνσεις της>>.

Ο Δάσκαλος του γένους, Δημοσθένης Οικονομίδης, αναφερόμενος στο τι είναι η Ποντιακή διάλεκτος έγραψε τα παρακάτω:

<<Η διάλεκτος, η λαλουμένη υπό των Ελλήνων, των από αρχαιοτάτων χρόνων, ως τα παράλια του Ευξείνου Πόντου εγκατεστημένων, εξ αρχής Ιωνική ούσα, συν τω χρόνω τοιαύτην έλαβε εξέλιξιν μακράν της Ελλάδος, ώστε διασώσασα ολίγα στοιχεία εκ της Ιωνικής, ικανά αρχαιοπινή στοιχεία, προσέλαβεν και πολλάς λέξεις και γραμματικούς τύπους εκ της Μεσαιωνικής και Βυζαντινής γλώσσης, άτινα διετήρησεν αυτουσίως>>.

Ο Ακαδημαϊκός Βλάσης Αγτσίδης αποφαίνεται:

<< Η ποντιακή διάλεκτος, μία εξαιρετική μορφή της νέας Ελληνικής γλώσσας που παραμένει ακόμα ζώσα και πρέπει να προστατευθεί ως κόρη οφθαλμού, βασίζεται στην Ιωνική. Η διαφοροποίηση της από τις υπόλοιπες μορφές της Ελληνικής γλώσσας και η ιδιαίτερη πορεία της πρωτομαρτυρήται το 12^ο αιώνα μ.Χ.>>

Ο Θωμάς Σαββίδης Αναπληρωτής Καθηγητής του Α.Π.Θ. περί του Ποντιακού λόγου καταθέτει:

<< Ως εξ αρχής Ιωνική με εξέλιξη εκτός Ελλάδος, η Ποντιακή έχει τις ρίζες της μέχρι την Ομηρική γλώσσα. Η συμβολή της όμως στην Εθνική αυτογνωσία συνίσταται στο γεγονός ότι διέσωσε αρκετά Ομηρικά στοιχεία τα οποία σε άλλες νεοελληνικές διαλέκτους εξέλειπαν>>.

Από τις καταθέσεις των παραπάνω εγκρίτων Επιστημόνων, μπορεί αβίαστα να εξαχθεί ένα συμπέρασμα.

Η καταγωγή της Ποντιακής έχει την μήτρα της στην Ιωνική και φθάνει προς τα πίσω μέχρι που αυτή συναντά την Ομηρική.

Αυτό ως εκπεφρασμένη θεωρία πιστεύουν και αποδέχονται όλοι που ασχολούνται με αυτήν.

Άρα αρχίζει από την εποχή του Μεγάλου Αποικισμού 8^ο π.Χ. αιώνα και εξελίσσεται μέχρι σήμερα, όπως συμβαίνει σε όλο τον Ελλαδικό χώρο κρατώντας και τα Ομηρικά της στοιχεία αναλλοίωτα.

<< Αυτό πίστευα και εγώ, μέχρι να την συναντήσω μέσα από τις έρευνές μου στα Γραμμικής Α και Β γραφής κείμενα, καθώς και στα Μινωικά Ιερογλυφικά κείμενα>>.

Εστιάζοντας την έρευνά μου στα αρχαιολογικά ευρήματα της Μικρασίας, τα οποία βέβαια δεν είναι λίγα, αντιλαμβάνομαι ότι στον τόπο που έλαβε χώρα, ο μεγάλος αποικισμός, προϋπήρχαν πληθυσμοί που μιλούσαν την Ελληνική και που αριθμητικά δεν ήταν λίγοι.

Η έρευνά μου με οδήγησε ακόμα πιο πίσω, στα χρόνια του Μίνωα, στην εποχή που οι Ετεοκρήτες κυριαρχούν στην Ανατολική Μεσόγειο.

Είναι η εποχή που βασιλεύει στην Μινωική Κρήτη ο μυθικός Αστέριος. Όταν αυτός πεθαίνει, δεν ορίζει διάδοχο στον θρόνο του, με αποτέλεσμα οι δύο από τους τρείς γιούς του Μίνωας και Σαρπηδόνας να φιλονικήσουν για το ποιος θα αναλάβει τον θρόνο.

Στην διαμάχη αυτή κερδίζει ο Μίνωας και καταλαμβάνει τον θρόνο, έτσι ο ηττημένος Σαρπηδόνας, φεύγει από την Κρήτη και εγκαθίσταται στην γη της Μικρασίας.

Γίνεται αποδεκτός στην Λυκία και βασιλεύει σ’ αυτήν για τρείς γενιές.

Πολιτισμικά ανώτερος μεταλαμπαδεύει στο νέο του βασίλειο, τον Ετεοκρητικό λόγο, την Ετεοκρητική γνώση και τις Ετεοκρητικές λατρευτικές δοξασίες.

Είναι τόσο αγαπητός και δίκαιος ως Βασιλεύς που εν ζωή ακόμα, αλλά και μετά τον θάνατό του, λατρεύεται ως Θεός όχι μόνο στην Μικρασία, αλλά βόρεια στην Θράκη και νότια μέχρι την Αίγυπτο ως τα χρόνια των Πτολεμαίων.

Κάποια στιγμή, αυτοί που έφερε μαζί του από την Κρήτη, έρχονται σε συναναστροφή με τους αυτόχθονες Χάττι και αναμειγνύονται με αυτούς.

Από την επιμειξία αυτή γεννιέται κάτι καινούργιο, θα το συναντήσουμε αργότερα ως τον λαό των Χετταίων.

Οι Μινωίτες πολιτισμικά ανώτεροι διδάσκουν στους Χάττι τον Ετεοκρητικό λόγο, την γνώση τους, την γραφή τους και τις θρησκευτικές τους συνήθειες.

Αυτή η ομογενοποίηση θα συνεχιστεί και μετά τους Χετταίους μέχρι τα χρόνια του Βυζαντίου.

Οι κάτοικοι αυτής της γης, πολιτισμικά ανώτεροι πλέον, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα κι από οπουδήποτε κι αν ήρθε και εγκαταστάθηκε στη γη τους την αφομοιώνουν και την ομογενοποιούν.

Είναι το προνόμιο του πνευματικά ισχυρού.

Εικόνα 1 Ενδεικτικός χάρτης από τη διευρυμένη επικράτεια του Σαρπηδόνα

Το διευρυμένο βασίλειο του Σαρπηδόνα μετά τον θάνατό του, είναι αυτό που οι ιστορικοί αργότερα θα καταγράψουν ως Αυτοκρατορία των Χετταίων.

Αυτή η διαπίστωση μας οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα ή και απορίες ακόμα για τους πιο δύσπιστους.

Ο Ετεοκρητικός λόγος που έφερε ο Σαρπηδόνας στην Μικρασία είναι το κύριο φώνημα έκφρασης και μετά από αυτόν; και αν είναι, για πόσο καιρό, ερωτώ.

Περί αυτού αποφαίνονται τα επί της πέτρας γεγραμμένα εκείνης της εποχής, τα οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει.

<<Με μία προϋπόθεση βέβαια, να μπορέσει πρώτα να τα διαβάσει>>.

Στο πόνημα με τον τίτλο <<Πελασγικά>> που συνέγραψε ο ερευνητής Ιάκωβος Θωμόπουλος καταθέτει:

<<Ο Μινωικός Πολιτισμός της Κρήτης ως και ο Χετιτικός της Μ. Ασίας ήτο Πελασγικός>>.

Αλλού πάλι αναφέρει:

<<Πελασγικαί γλώσσαι ήσαν, η Ετεοκρητικη-Κρητομινωική, η Λυκική, η Καρική, η Ετρουσκική, η Χετιτική, η Βανική, η Λυδική, Παμφυλική και η Αλβανική>>.

Η επικράτεια του Σαρπηδόνα περιλαμβάνει όλα τα μικρά Ελληνογενή βασίλεια της Μικρασίας που αναφέρονται παραπάνω, πλην των Ετρούσκων, της Βανικής και της Ασιατικής τότε Αλβανίας.

Από τις επιγραφές που μόνον ο Θωμόπουλος παραθέτει στο εν λόγω πόνημά του καταδεικνύεται ότι όλα τα παραπάνω μικρά βασίλεια ομιλούν Πελασγικά-Ετεοκρητικά.

Η γραφή τους, πρώτα τα Ετεοκρητικά Ιερογλυφικά, ακολουθεί η Γραμμική Α και Β Γραφή, μέχρι να φτάσουν οι Χετταίοι στην Σφηνοειδή-Ακκαδική γραφή.

Μελέτησα πολλά από αυτά τα προγονικά κείμενα και γνώρισα μέσα από τις φωνητικές τους αξίες τον λόγο της εποχής εκείνης. Για να διαπιστώσω του λόγου το αληθές των ισχυρισμών του Θωμόπουλου, άρχισα να κάνω συγκρίσεις των πινακίδων της Μικρασίας με τις Μινωικές.

Η μικρή έρευνα μου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:

<<η γραφή και ο λόγος είναι παντού ο ίδιος>>.

Εικόνα 2 Χάρτης της Αυτοκρατορίας των Χετταίων

Το μεγάλο δώρο έμελλε να μου το προσφέρει ο γιατρός του Τιάλειου Εκκλησιαστικού Γηροκομείου Κοζάνης κ. Αντώνης Καλλής.

Μια μέρα κρατώντας στα χέρια του μια μεταπτυχιακή μελέτη, μου ζητά να καταθέσω την άποψή μου περί των κειμένων που πραγματεύεται. Οι φωνητικές αξίες, ήδη υπάρχουν αναγνωρισμένες από τον μεταπτυχιακό ερευνητή και παρατίθενται εν σειρά. Υπάρχει όμως και η εξής έκφραση στο κείμενο:

<<δεν στάθηκε δυνατό να κατανοήσουμε τα κείμενα>>.

Τα κείμενα αφορούσαν τις επικλήσεις των Κεφτίου, έτσι ονομάτιζαν τους Μινωίτες οι Αιγύπτιοι τότε, για ίαση από δύο νόσους, που τους ταλάνιζαν εκείνη την εποχή και ένα πρακτικό αγαθοεργίας από κάποιον ευεργέτη.

Επιχειρώ ανάγνωση επί των κειμένων και εγώ.

Αυτή έρχεται μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Ο φίλος μου Αντώνης μένει άναυδος, με την ευκολία που διάβασα τα τρία κείμενα της εν λόγω μελέτης.

Μου καταθέτει:

<<νομίζω πως αυτήν τη στιγμή έκανες μια σπουδαία αρχή>>.

Παραθέτω τα δύο από αυτά, όπως υπάρχουν στην εν λόγω εργασία που μου έδωσε ο φίλος μου.

<<SAANTAKAPAPIWAYAAYAMAIUAIUNTARAKUKARA>>,

<<EWKANUDIGAMIDJANANUPIRAIKUTIRAMAIRAYIKUNUSHAAMNISHARIKATA>>.

Διαμορφώνω την αναγνώριση των λέξεων του πρώτου κειμένου.

<<SA-AN-TA-KA-PA–PIWAYA-A-YAMAI-U-AI-UN-TARAKU-KARΑ>>.

Το πρώτο μέρος της προσευχής το γράφω με τον σημερινό Ποντιακό λόγο, <<τ’ εσά αν τα κα πα>> τόσο λίγο έχει παραλλάξει αυτός ο λόγος ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια, αυτό μία στιγμιαία διαπίστωση και περνάω στο δεύτερο κείμενο

<<EW-KANU-DIGA-MIDJA-NANUPIRAI-KUTIRA-MAIRAYI-KUNUSHA-AMNISHARI-KATA>>.

Αναγνωρίζοντας τον ρηματικό τύπο KANU-κάνου ,διαπιστώνω πως όχι μόνον η Ποντιακή, αλλά και η Δυτικομακεδονική ντοπιολαλιά κράτησε στοιχεία από την έκφραση εκείνης της εποχής.

Στην Κοζάνη ακόμα και σήμερα λέμε: πλένου, δένου, παένου, φκιάνου, σκάβου, χαλάου.

Έπεται ο ρηματικός τύπος DIGA-δίγα, αυτός μέχρι σήμερα έτσι χρησιμοποιείται στα Ποντιακά του Ατάα Παζάρ: εγώ δίγα, εγώ κρούγα, εγώ χαλάνα, εγώ πουλόγα, εγώ χτίζα.

Η επόμενη λέξη μας αποκαλύπτει ότι το τυροκομικό προϊόν MIDJA-Μυντζίν-πληθ. μυντζία, η γνωστή σε εμάς μυζήθρα, συνεχίζει στο Πόντο να ονοματίζεται ακόμα όπως και τότε.

NANUPIRAI-(Ποντιακά) νανοπειριάει, σύνθετη λέξη, νάνος και πειράζομαι, ερμηνεύεται. Από μικρός έχω πειραχθεί από ξωτικά.

KUTIRA-κουτηρά, κουτηρώ (Ετεοκρητικά), κουτηρώ-μωρολογώ (Ποντιακά) και κούτκος-ο λειψός από αυτό ο μετέπειτα ρηματικός τύπος κουτιαίνω και η λέξη κουτουρού-χωρίς βάθος σκέψης.

MAIRAYI-μαειράει, μαειράω (Ετεοκρητικά), μαειριάβω-μαερεύω (ποντιακά), μαγειρεύω (νεοελληνικά).

KUNUSHA-κουνουσιά, κουνουσιώ (Ετεοκρητικά), γουνουσιεύω (ποντιακά), η μόνη εναλλαγή η μετατροπή του κ σε γ.

AMNISHARI-αμνησιαρεί, αμνησιαρώ (Ετεοκρητικά), αμνησιαρίζω (Ποντιακά).

Διαπίστωση, προς όλους όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς την Ποντιακή.

Το προγονικό μας φώνημα υπάρχει αναμεμειγμένο με την υπόλοιπη ελληνική Γραμματεία στα επί των επιγραφών κείμενα.

Αυτή η πρώτη διαπίστωση τορπιλίζει πλέον στην σκέψη μου, την υπάρχουσα θεωρία, περί της καταγωγής της Ποντιακής Διαλέκτου. Ένας μεγάλος φιλόσοφος έγραψε:

<<Οι θεωρίες γεννήθηκαν για να ανατρέπονται, έτσι προχωράει μπροστά η επιστήμη>>.

Την θεωρία λοιπόν ότι:<<Τα Τραπεζουντιακά Ελληνικά ή κατ’ άλλους η Ποντιακή Διάλεκτος, είναι ένα Μεταβυζαντινό φώνημα που γεννήθηκε μέσα από την Ιωνική, Δωρική, Αιολική και Ομηρική, δεν την καταρρίπτω εγώ αλλά την καταρρίπτουν αυτά τα ίδια τα κείμενα τα επί της πέτρας, των κεράμων και επί των μετάλλων γεγραμμένα>>.

Είναι αλήθεια πως κάποιοι που ασχολήθηκαν με αυτά τα κείμενα παλιότερα κατέθεταν ότι δεν είναι Έλλην λόγος, μέχρι που ο Jonh Chadwick αυτές τις υποθέσεις με το βιβλίο του <<Γραμμική Β η Πρώτη Ελληνική Γραφή>> τις κατέρριψε.

Το σύγγραμμα αυτό μετάφρασε στα Ελληνικά ο Δημήτρης Τζωρτζίδης και εκδόθηκε από τον οίκο Κακουλίδη. Στην σελίδα 94 στην τελευταία παράγραφο αναφέρεται η άποψη του Αμερικανού ερευνητή I.Gelb για τα γραπτά των Ventris-Chadwick επί θεμάτων Γραμμικής Β.

<<Πρέπει να ομολογήσω ότι η Ελληνική Γλώσσα που ανακαλύψατε, μολονότι είναι τόσο στενή της Ομηρικής, μου προκάλεσε έκπληξη. Δεν αμφισβητώ όμως τα συμπεράσματά σας>>

Στην σελίδα 89 στην δεύτερη παράγραφο του ιδίου βιβλίου, μη μπορώντας να κατανοήσει μία λέξη ο Chadwick γράφει:

<<τα τρία δοχεία με λαιμό ονομάζονται geto(γείτο). Δεν υπάρχει Ελληνική λέξη που να ταιριάζει με αυτήν>>.

Την στιγμή αυτή για εμένα σήμανε ένα ακόμα καμπανάκι έκπληξης.

Στον Ποντιακό λόγο η λέξη <<γείτος-γείταινα-γείτο>> είναι δεικτική αντωνυμία και σημαίνει <<αυτός, αυτή, αυτό>> στα Ποντιακά του Ατάα Παζάρ.

Επιστέφω λοιπόν στο κείμενο, το χτενίζω λεκτικά και οι λέξεις του Ποντιακού λόγου που βρήκα μέσα σε αυτό με εκπλήσσουν ευχάριστα. Παραθέτω το κείμενο όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο, θα χρειαστεί για τα περεταίρω.

TIRIPODE-AIKEU-KERE-SIJO-FEKE (2),

TIRIPO-EME-PODE-OFOFE (1),

TIRIPO-KERE- SIJO-FEKE-APY-KEKAUMENO-KEREA-GETO (3),

DIPA-MEZOE-GETOROFE (1),

DIPAE-MEZOE-TIRIOFEE (2),

DIPA-MEFIJO-GETOROFE (1),

DIPA-MEFIJO-TIRIJOFE (1),

DIPA-MEFIJO-ANOFE (1).

Από την ερευνητική αυτή μελέτη του Chadwick καταθέτω λοιπόν τις λέξεις που με εξέπληξαν ευχάριστα συνεχίζοντας την έρευνά μου για εξεύρεση περισσοτέρων αποδείξεων για τον ισχυρισμό μου:

Α) Τι-ρι-πο-δε (τριπόδε), πρώτο πρόσωπο πληθυντικού αριθμού της λέξης τρίπους-τριπόδ και όχι δυικός αριθμός. Η ουδετεροποίηση του πρώτου προσώπου στον πληθυντικό αριθμό των αρσενικών και θηλυκών ουσιαστικών είναι ένα καταγεγραμμένο γραμματικό φαινόμενο για αυτούς που γνωρίζουν την Ποντιακή γραμματική.

Β) Κε-ρε (κερέ), άκλητο μόριο του Ποντιακού λόγου.

Αν είσαι Τραπεζούντιος σε μία κοινότυπη έκφραση λές <<θα ράφτω έναν κουστίμ σ’ εμέν κεριά>>.

Αν όμως είσαι Ατάα Παζαρλής, λές: <<θα ράφτω έναν κουστίμ σ’ εμέν κερέ>>, θα ράψω ένα κουστούμι ανάλογο στα δικά μου μέτρα (ανάλογο με το δικό μου μέγεθος).

Γ) Πο-δε (πόδε), πους-πόδι, στον πληθυντικό του ιδιώματος του Ατάα Παζαρ πόδε, ερμηνεύεται πόδια

Δ) ο-Fο-Fε (ώβοβε), Ποντιακά το Αρχαίον ωόν-αυγό λέγεται ωβόν και το ωβοβένεν είναι το έχον σχήμα αυγού, το αυγόσχημο.

Ε) σί-jο (σύγιο), στον Ποντιακό λόγο (συ) το νερό και σύγ (σύγιον) το θαμμένο πιθάρι αποθήκευσης του νερού

ΣΤ) ge-τo-ρo-Fe (γητούρευε), στον Ποντιακό λόγο το γητουρεύω ερμηνεύεται, στην γη στήνω, κατασκευάζω, βρίσκω την πιθανή θέση ενός πράγματος.

Ζ) τι-ρι-ο-Fε-ε (τριωβένεν), σύνθετη λέξη πρώτο συνθετικό το αριθμ. Τρίς και δεύτερο συνθετικό το ουσιαστικό ωβά-ο λοβός του αφτιού, το σκουλαρίκι στο πτερύγιο του αφτιού, κατ’ επέκταση μεταφορικά, το αφτί, το χερούλι του πιθαριού. Τριωβένεν λοιπόν πιθάρι με τρία αφτιά.

Η) α-νο-Fε (άνωβε) και αυτή σύνθετη λέξη αν-ωβά, χωρίς λαβή, χωρίς χερούλι, άνωβε, χωρίς χερούλια.

Μελετώντας μόνο αυτό το κείμενο ο Chadwick προκάλεσε την έκπληξη στον Gelb και μετά από αρκετά χρόνια έκανε ένα θείο δώρο σε εμένα.

Μέσα από αυτό το κείμενο ανακάλυψα την συμμετοχή του Ποντιακού λόγου ως αναγκαίο συμπλήρωμα για την σωστή ανάγνωση και ερμηνεία των κειμένων της Γραμμικής Β γραφής.

Αυτό αποδεικνύει πως οι έποικοι του μεγάλου αποικισμού που ήρθαν αργότερα στην γη της Μικρασίας, αλλοίωσαν ελάχιστα την υπάρχουσα εκεί λαλιά, γιατί αποτελούσαν πληθυσμιακά μειοψηφία, έναντι του αυτόχθονα πληθυσμού.

Αυτός ο παλαιός λόγος έφθασε μέχρι τις μέρες μας ως προφορική γλωσσική κατάθεση και για αυτό αποτελεί και το κλειδί για την ανάγνωση όλων αυτών των κειμένων.

Η θέση αυτή πλέον αποτελεί την δική μου άποψη και δεν ζητώ από κανέναν με το έτσι θέλω να την αποδεχθεί.

Η απόδειξή της, οι σκαλισμένες λέξεις επί των ευρημάτων, για όσους θέλουν να το δουν, σε όλη την επικράτεια αυτής της γης.

Για τον λόγο αυτό πέραν από τα κείμενα Γραμμικής Α και Β Γραφής που διάβασα και ερμήνευσα μπόρεσα να ολοκληρώσω την προσπάθεια του Gareth Owens και κατάφερα να διαβάσω και να ερμηνεύσω και αυτόν ακόμα τον Δίσκο της Φαιστού.

Ο οποιοσδήποτε πλέον σύγχρονος ερευνητής μετά από αυτήν την κατάθεση αποδεικτικών στοιχείων έχει ένσταση σε αυτήν την καινοτομία. Ας μελετήσει τα προγονικά κείμενα της ιστοσελίδας και ας καταθέσει την άποψη του.

Η δική μου πλέον εκπεφρασμένη θέση είναι:

<<Ο Ποντιακός λόγος είναι η μόνη πιστή θυγατέρα του Μινωικού λόγου που έφτασε μέχρι τις μέρες μας και για τον λόγο αυτό, αποτελεί το κλειδί της ανάγνωσης, μαζί με τη Μακεδονική ντοπιολαλιά, των παλαιών γραφών των επί της πέτρας γεγραμμένων, εμπεριέχουσα στον κορμό της και όλα τα στοιχεία της Ομηρικής, Ιωνικής, Δωρικής, Αιολικής, που αποτελούν τον Έλληνα λόγο>>

Με εκτίμηση

Ιωάννης Θ. Χαμιζίδης

Ερευνητής του Προγονικού λόγου και της Ιστορίας των Ελλήνων.

Διευθυντής της Διεθνούς Ακαδημίας Προγονικού Λόγου

<<Ο ΜΙΝΩΙΤΗΣ ΣΑΡΠΗΔΩΝ>>